اين روزها
كه هروله مي‌روند ميان ِ ترديد ِ آويخته‌ي دستان‌ام،
تاوان ِ زمستاني را از سر گذشتند
كه بهار ِ خود را بر سر ِ آواز ِ ناگهان ِ يك پرنده باخت.
اين شب‌ها
كه حافظه‌ام را هاشور مي‌زنند،
سياهي ِ گيسواني را - تنگ - بافتند
كه در داغ ِ آفتاب ِ فردا - رج به رج - پير شد.
من كه حدقه نبسته بودم به تعويذ ِ پيشاني‌ات.
فقط پلك‌هاي‌ام را به التجاء ِ انگشتان‌ات گره زدم.
پس چرا تمام ِ خواب‌هاي ِ من حرام مي‌شود؟!
چرا بر خود مي‌لرزم از بي‌پناهي ِ قبرهايي
كه تمام‌شان را
با صلابت ِ خشت‌هاي ِ شانه‌ام - شقه شقه - پر كردم؟
اين روزها كه كند مي‌گذرند را
از تكرار ِ فصل‌هاي ِ كدام تقويم جدا كنم
وقتي آسمان
تمام ِ وزن ِ خود را بر پنجه‌هاي‌ام لنگر انداخته؟
اين شب‌هاي ِ كاهل را
پشت ِ ارتفاع ِ كدام ديوار ِ فراموشي به خاك بسپارم
حالا كه خون ِ ماه را به گردن گرفته‌ام؟
30 فروردين 1387
