مثل ِ هر صبح
با تقواي ِ نديدن‌ات برخاستم.
اگر بـُعد نمي‌گرفت حس ِ لامسه‌ام
وقتي كه دست بر كمرگاه ِ باريك ِ استكان بردم،
شايد به همان چاي ِ تلخ هم قناعت مي‌كردم.
اگر به هيجان نمي‌رسيد بـُعد ِ خواهش‌ام
وقتي نرماي ِ تن ِ نان در لبان‌ام فرو رفت،
همان قرص ِ نان هم شايد كفاف ِ مفطرات ِ مرا مي‌داد.
چه سود از اين همه پرهيز ؟!
با انحناي ِ نفس ِ دم‌كرده‌ي چاي چه مي‌كردم
كه از نيم‌رخ ِ تو الهام مي‌گرفت ؟
مثل ِ هر صبح
چاي را تا ته ِ دل‌ام سركشيدم.
و نشاني ِ رنگ ِ پوست ِ تو را
در تن ِ پـُر ولع ِ نان
هزار تكه كردم.
مهربان!
تقواي ِ من كار نمي‌كند.
با تقواي ِ نديدن‌ات برخاستم.
اگر بـُعد نمي‌گرفت حس ِ لامسه‌ام
وقتي كه دست بر كمرگاه ِ باريك ِ استكان بردم،
شايد به همان چاي ِ تلخ هم قناعت مي‌كردم.
اگر به هيجان نمي‌رسيد بـُعد ِ خواهش‌ام
وقتي نرماي ِ تن ِ نان در لبان‌ام فرو رفت،
همان قرص ِ نان هم شايد كفاف ِ مفطرات ِ مرا مي‌داد.
چه سود از اين همه پرهيز ؟!
با انحناي ِ نفس ِ دم‌كرده‌ي چاي چه مي‌كردم
كه از نيم‌رخ ِ تو الهام مي‌گرفت ؟
مثل ِ هر صبح
چاي را تا ته ِ دل‌ام سركشيدم.
و نشاني ِ رنگ ِ پوست ِ تو را
در تن ِ پـُر ولع ِ نان
هزار تكه كردم.
مهربان!
تقواي ِ من كار نمي‌كند.
24 فروردين 1387
