از اين همه راه كه پيرشان كرد،
ترجيح داد
از بي‌راه ِ جواني من بگذرد،
شبي
كه مسير ِ خود را
در شكنج ِ گيسوان ِ بي‌ستاره‌ي تو گم كرده بود.
درست حوالي ِ همان ساعت
كه زمين از چرخش ِ خود انصراف مي‌داد
و درجه به درجه در نيم‌كره‌ي تاريك ِ خود مي‌مرد.
قرن‌ها از آن ساعت مي‌گذرد
كه قامت به قامت در بي‌زماني ِ شب ِ تو پير شدم.
مرا كه با پهنه‌ي گيسوان ِ تو آميخته‌ام،
كدام نصف‌النهار
از اين همه سايه خواهد گسيخت؟
دست ِ كدام تناسخ
باقي‌مانده‌ي ِ قامت ِ پراكنده‌ي مرا
از جغرافياي ِ اندام ِ تو جمع خواهد كرد؟
1 اردي‌بهشت 1387
