صداي‌ات
بر انقباض ِ حنجره‌ام كشيده مي‌شود
تا در برهنه‌گي ِ واژه‌ها
نام‌ات
سر‌نوشت ِ هرچه آهنگ‌هاي ِ ناسروده شود.
نرمه نرمه جاري مي‌شوم
در خنكاي ِ لحن تو
كه در رگان ِ تب‌دار ِ بيداري ِ اين اوقات
آب ِ حيات مي‌دواند؛
و عطر ِ وحشي ِ زنبق‌هاي ِ نو‌رس
كه گواه ِ تازه‌ي اتفاق ِ صداي ِ توست بر يائسگي‌هاي ِ فصل ِ كهنه،
بر بريدگي ِ نفس‌هاي‌ام تنيده مي‌شود.
نگاه كن چگونه در ترانه‌ي حضور ِ تو دست و دل‌ام مي‌لرزد.
به ارتعاش ِ دل‌پذير ِ آوازهاي ِ روشن ِ هميشه‌ات
از سايه‌هاي ِ غم‌زده‌ي اين اوقات رهاي‌ام كن!
29 اسفند 1386
