تا از لامكان ِ جست‌وجوي ِ تو
سرك بكشم به لحظه هاي ِ بي‌غش ِ پيشاني‌ات
از پسغوله‌ي تاريك خود بيرون مي‌خزم
و زمزمه‌كنان
از رديف ِ پله‌هايي كه پاگرد ندارد بالا مي‌آيم.
.
.
.
نردبان، كفاف ِ اين آسمان - كه اوج مي‌گيرد مـُدام - را نمي‌دهد؛
نفـَس ِ زمزمه‌ها به شماره مي‌افتد،
تا از موج ِ بوالهوس ِ خواستن‌ات سرازير شوم.
چشمان‌ام را باز مي‌كنم:
من مانده‌ام
با لحن ِ تيره‌ي ِ نيم‌شب و
بشارت ِ پرپر ِ نرگس‌ها
كه روبه‌روي ِ نيمه‌ي ِ تاريك ِ نبودن‌ات نمايان شده‌اند.
28 اسفند 1386
