غائله

در شبانه‌هاي ِ بي‌هنگام‌ ِ من
هنگامه‌اي برپاست
كه تمام ِ عاشقانه‌هاي ِ جهان را
به شيوه‌ي ِ پرآشوب ِ خود مي‌خواند.



ارغوان‌هاي ِ سرخ
در باكر‌گي ِ گونه‌هاي‌ات شراب مي‌شوند
تا تقطيع ِ التهاب ِ نفس‌هاي‌ام را
در بيداري ِ بستري كه بوي تو را نمي‌دهد مست شوم.

شيارهاي ِ نازك ِ اطراف ِ چشمان ِ غم‌زده‌ات،
شبانه‌هاي‌ام را كه هاشور مي‌زند،
هنوز هم مي‌خواهم
تقدير ِ هر اتفاقي
روشني ِ نگاه ِ تو باشد.



جايي ميان شبانه‌هاي بي‌وقت
قيامتي برپاست
كه غائله‌ي ِ رستاخيز ِ تمام ِ عاشقانه‌هاي ِ جهان را
مقبور ِ معاد ِ خود مي‌خواهد.

2 فروردين 1387