بهاريه

مي‌بينم‌ات
با همان چشمان ِ روشن
كه بلند
ايستاده‌اي در تحويل ِ سال‌ام...

سطرهاي ِ سپيد را
- به وسعت ِ شبانه‌هاي ِ بي‌خواب ِ يك‌سال - جمع كرده‌ام
تا به برازندگي ِ بكر ِ گيسوان ِ تو
كه عرياني ِ واژه‌هاي ِ گنگ ِ مرا تيره‌تر از خويش مي‌خواهند بيارايم‌.
.
.
.
مي‌بينم‌ات
با همان پولك‌هاي ِ طلايي ِ هزارآواز
كه نرمه نرمه غرق مي‌شوي در اضطراب ِ محبوس ِ حنجره‌ات؛
و هيچ كس نمي‌داند
كه امسال
عيد هم حتا
عيد ِ تو نيست.

1 فروردين 1387