تعبير

در آسيمه‌گي ِ اين شب‌ها
تو خواب ِ معاد ِ آدم را مي‌بيني و
من
كابوس ِ انتظار ِ گـَرد ِ بي‌مرگي ِ استخوان‌هايي را كه باد
- بر فراز ِ تپه‌هاي ِ تك‌درخت
با آن همه بيهدگي ِ دخيل‌هاي ِ بسته به اندام ِ كهنه‌شان -
با خود مي‌برد؛
در هياهوي ِ د‌َمامه و سوگ ِ دهل
كه تعزيت ِ هجراني ِ اين ايام را
به خاكستر و خروش نشسته‌اند...
.
.
.
كسي بايد به من مي‌گفت،
پيش از آني كه فراموشي
به اعماق ِ بكر ِ حافظه‌ام تجاوز كند.
كسي بايد مي‌گفت
كه امشب
رستاخيز ِ آدم است
و
فاصله،
شاه‌راه ِ پيوستن ِ من به توست!

27 اسفند 1386