اشراق

وقتي بغض‌هاي ِ هزارساله
در كهنه‌-پيله‌هاي ِ تنيده به خود
خواب ِپرواز را برمي‌آشوبند،
بنگر
چگونه در بافه‌هاي ِ جواني ِ خود پير مي‌شوم.


تمام شعرهاي شرجي‌ام تشنه‌اند
و سرودهاي‌ام
- يكسره-
آواي التجا شده.
سـَقاي ِسيم ساق!
به اشراق ِسرانگشتان‌ات
شأن ِ نزول ِ باران را در تشنگي ِ برهنه‌ي ِ تن‌ام بميران!

8 فروردين 1387