شب را كه دو نيمه كند هلال ِ تپنده‌ات،
آوار مي‌شود نبض ِ بيداري
بر تمام ِ بهانه‌هاي ِ گذران ِ فصول ِ بي‌تو؛
تا از هزارتوهاي ِ گيسوان ِ شب‌زده‌ات
شعله‌اي ازلي را
به مكاشفه بنشينم :
شوري كه به تابرتاي ِ رسواي ِ فراموشي تجاوز مي‌كند
و عشقي
كه كشاله‌هاي ِ بي‌تاب ِ جنوني كهن را صيحه مي‌كشد.
ماه‌تابِ بي‌بديل!
روايت ِ بلند ِ پيشاني ِ تو را
- تا حصاري شود بر حافظه‌ي ِ هاشورخورده‌ام - ،
گل‌ميخ ِ كدام پاره‌ي اين شبانه‌ها كنم
وقتي
از سقف ِ بي‌كرانه‌ي شب‌هاي ِ بي‌تو
حديث ِ پيراري ِ بي‌قراري‌ام شرّه مي‌كند؟!
17 اسفند 1386
