رخوت

صداي ِ ماه ِ تمام
امشب
در رگ‌هاي ِ گردن‌ام پيچيد؛
باد ِ بي‌محل
خواب ِ پرده ها را برآشفت؛
و چيزي شبيه جنون
باز
در بيداري ِ لحن ِ نرگس‌ها دويد،
تا سراپا تشنه
گلاب‌پاشان ِ سرانگشتاني را - تمام - بنوشم
كه ماهي يك بار باكره مي‌شوند و
سمت‌شان اگرچه به جانب ِ من نيست،
جانب ِ مرا نشانه رفته‌اند!

از رد‌ّي كه بر گلوي‌ام جا مانده مي‌پرسم:
روشناي ِ آوازش را چشيدي؟!

3 فروردين 1387