تناسخ

آوازت
هر نيمه شب
بر صلابت ِ شانه‌هاي‌ام مي‌شكند
تا به تن‌لرزه‌اي
اندام‌واره‌ي خاكي‌ام
بر سختي ِ بي‌نفوذ ِ تابوت‌هاي ِ تنهايي‌ ‌ فرو ريزد.
.
.
.
چشمان‌ات
نشاني از باران با خود داشتند
تا گلي نو از من به پيمانه‌هاي ِ تقدس ِ تاريك و رخشان ِ خود زنند،
و ميراثي از باد
تا از من سرودي سازند
كه شباهتي تمام به رستاخيز ِ شكفته در گلوي ِ تو مي‌بـُرْد.
.
.
.
نيم‌شبان
باراني كه مي‌بارد
از اتفاق ِ تيره‌ي مردمكان‌ات هيچ نمي‌دانَد
و باد
آوازي را از ياد برده‌
كه شبيه ِ شكفتن ِ لحن ِ انار در بلوغ ِ حنجره‌ي توست!

18 اسفند 1386