خاطره

از باراني كه در لهجه‌ام جا مانده
سراغ ِ خيسي ِ نفس‌هايي را مي‌گيرم
كه نيم‌شبي
در طلسم ِ حنجره‌ام شكست؛
و دست در گريباني شست
كه مأنوس ِ حس ِ چاك‌چاك ِ پيراهن‌ام بود.

هنوز خاطره‌هاي ِ حوالي ِ گردن‌ام
طعم ِ تشنه‌ي ِ عطر ِ تو را - دست به دست - مي‌برند،
و اتفاق ِترك‌خورده‌ي لبان‌ام
هنوز
حكمت ِسپيد ِپيشاني ِتو را تفسير مي‌كند.

كاش
رد‌ّ ِ تيغ ِلب‌هاي تو
بر گلوي‌ام
مستدام شود!

10 فروردين 1387