هزار دايره‌ي زنگي - هر شب -
عطر ِ واژه‌هاي ِ مرا
در ريشه‌هاي ِ معلق ِ تو مي‌پراشند.
شراب ِ شب‌سرودهاي‌ام
تا شريان‌هاي ِ بي‌ته ِ تو را تسخير كند،
تمام رگ‌هاي ِ هشياري ِ نيم‌شب را مي‌درد.
سپيده نمي‌زند هنوز
كه از شاخه‌هاي ِ خمارت فرو مي‌ريزم
و تن‌خستگي ِ بي‌فرجام‌ام را - تمام - به خاك‌ات مي‌سپارم.
خورشيد - بي تنگ‌ناي ِ حضور ِ من -
از لابه‌لاي ِ انگشتان ِ كشيده‌ات صبح مي‌شود!
12 اسفند 1386
