چشمان ِ مرا
كه در پشت ِ ديوار ِ دل‌ات جا مانده،
- به شبيخوني - تا قعر ِغم‌زده‌ي خود مي‌‌كشاند
تا زمان ِ عاشقي را
در شفافيت ِ محزون‌ترين جفت‌هاي عالم حبس كنم.
تا در گهواره‌ي چشمان ِ تو قرار گيرم،
به ناآرام‌ترين طوفان‌هاي‌ات مي‌گويم
هنوز مي‌خواهم
شب‌هاي ِ نيامده‌ي خواب‌هاي‌ام را برآشوبند.
مهربان!
من پر از برگ‌هاي ِ ريخته‌ام!
با اين همه
براي باد‌هاي ِ شبا‌هنگام ِ تو
برگ‌چه‌هاي ِ نورس ِ تمام نشدني دارم.
شريان‌هاي ِ تن‌آسايي‌ام را
در روايت ِ فصول ِ دلتنگي بـِد‌َر!
7 فروردين 1387
